Баяғыда Жиреншені деген шешен болыпты.Өзі кедей болыпты.Ақылды,сөзге ұста адам екен.Хан Жиреншені үнемі өз қасына ертіп жүріпті.
Бір күні хан нөкерлерін ертіп,серуенге аттаныпты.Еріккен ханға ермек керек.Хан Жиреншені шақыртып алып,ертін шығыпты.Хан сампылдап,әңгіме соғып келеді.Күн желтеңдеу болса керек.Бір адырдан аса бергенде,ханның алдынан жел қуған түп қаңбақ домалап,ұшын бара жатады.
-Уа,Жиренше,анау қаңбақ қайдан келеді,қайда барады екен?Сұрап келші!-дейді хан.
Жиренше шауып ала жөнеледі:жетіп барып,қаңбақты қамшымен ұрып тоқтатады да,біраз бөгеледі,аздан кейін қоя беріп,ханға қайтып келеді.Жел қуған қаңбақ бөгелсін бе?Домалай жөнеледі.
-Уа,Жиренше,сөйлестің бе,не айтты қаңбақ?!Қайда келеді екен,қайда барады екен делегейленіп?-дейді хан.
-Сөйлестім,тақсыр!Сөгіп салды өзімді,-деп жауап береді Жиренше.
-Ал айт,қаңбақтың не дегенін!
-Тақсыр,соны сұрап не қыласыз?"Желдің өтінен шықтым,ығына қарай ығып барам,желге ұшам,сайға қонам,оның несін сұрайсың?Білмеуші ме едіңдер?Ұшарымды жел біледі,қонарымды сай біледі.Осыны сұрата жіберген хан ақымақ па,сұрай келген сен ақымақ па?"-деді де,қаңбақ ұша жөнелді,тақсыр,-дейді Жиренше.
Хан ұялғаннан еш нәрсе дей алмай қалады.