Что же такое Родина? Наверное, каждый не раз задумывался над этим вопросом и без труда ответил на него. Это – и “отчий дом”, и колыбельная матери, и первые шаги в детстве, и небольшое село, и огромный город… Родина – это место, где ты родился и вырос, которое тебе дорого, дорого сердцу.
Каждый человек любит свою семью, родных и близких, школу, село, страну и свой народ. Олицетворение любви к Отечеству, потребность в достойном, самоотверженном служении Родине является патриотизм. Патриотизм – совокупная составляющая мужества и героизма воинов, это благороднейшее из чувств. Именно благодаря патриотизму наша страна всегда давала достойный отпор иноземным завоевателям в разные исторические времена.
Время, в котором я живу - уникальный исторический перекрёсток. Восемнадцатилетние парни показали пример высочайшего мужества и героизма в чужой стране, свой долг, долг воина. Долг солдата-перед Отечеством, клятву на верность, которой произносит вместе со словами присяги. В памяти папы навсегда остались имена друзей, погибших на этой страшной войне. Демонстрируя образцы мужества, ни один из них не думал о почестях и наградах. Они верили, что занимаются нужным делом-помогают простому народу Афганистана отстоять своё право на лучшую жизнь.
Все войны немного похожи. Других войн не бывает, бывает только другое время, другое место и разные люди. Солдаты любой войны так же все одинаковы. Независимо от справедливости войны. Между ними нет почти никакой разницы, какие бы времена и пространства их не разделяли. Смерть всегда остаётся смертью, жизнь всегда остаётся жизнью, а смелость – смелостью. Так всегда было и так будет.
В Афганистан наших солдат послала Родина. И они с мужеством выполнили свой интернациональный долг. Время не стоит на месте, многое в нашей памяти забывается, но мы должны всегда помнить о тех парнях, которые прошли эти испытания и о тех, которые отдали свои жизни на благо Отечества.
Я где-то прочитала, что современная наука установила, что ранение на войне- это не просто физическая травма. Оно записывается в генетический код человека, передаётся по наследству. А значит - все мы ранены на той войне. И это нас объединяет с эпохой. Поэтому война-это не только наше прошлое, она присутствует в нашей жизни сегодня. Определяет наши поступки.
Десять лет продолжалась война в Афганистане. Все дальше и дальше уходят от нас это событие. Прошло 29 лет с её начала. Но все же эта страница истории нашей страны не может быть вычеркнута и забыта. Конечно же мы должны знать и помнить об этих событиях.
За мужество и героизм, проявленные в боях в Афганистане, награждены орденами и медалями более 200 тысяч воинов, войнам присвоено высокое звание “Герой Советского Союза”. Об этом мы тоже должны знать и гордиться!
Время, как известно не стоит на месте, но для тех, кто потерял свое самое дорогое – детей, родных, – оно как будто остановилось. Навсегда. Навеки. Люди не имеют морального права забывать тех, кто отдал свою жизнь за наше мирное будущее. Мы должны сохранить память навечно! “Если мы войну забудем, вновь придет беда”. Должны жить и помнить о тех, кто “уже не придет никогда”. Сегодня мы славим Российского солдата – защитника Отечества. Того самого, кто подарил нам счастливое детство и мирное небо над головой. И мы должны знать, что думали воевавшие люди? Во что они верили? За что сражались, за что погибали и за что убивали? Мы не будем давать ответов. Они – в их подвигах. Подвиг воина- это подвиг верности, долга, присяги.
Войны не заканчиваются тем моментом, когда смолкает оружие. Они продолжаются в душах тех, кто в них участвовал. Наши солдаты, вернувшиеся из Афганистана, принесли с собой как бы обновлённую любовь к Родине. Они в какой-то мере вернули высокое понятие патриотизма, мужества, воинского и человеческого долга. Пройдут годы. Многое со временем, конечно, забудется. Затянутся раны, напоминая о себе к непогоде. Потускнеют боевые ордена, у солдат вырастут дети. Но эта война останется в памяти народа. Останутся стихи и песни, рождённые на войне, рассказывающие о силе духа и мужества российского солдата.
Чем дальше в глубь истории отходит Афганская война, тем значительнее воспринимаются эти потери.Мы говорим им, погибшим на родной и чужой земле, выжившим в неравных боях: “Спасибо! Мы будем помнить о вас!”
Дорога памяти должна быть вечной. Тогда мечты людей точно исполнятся. Небо всегда будет чистым, высоким и светлым.
Бейбітшілік. Үстімізде ашық аспан. Толыққанды жақсы өмір. Ертеңгі күндегі толық сенімділік. Қамсыз әрі бақытты балалық шақ. Жайбарақат әрі лайықты кәрілік. Адамға тағы не керек? Алайда өкінішке орай, өмірімізде барлығы мұндай қарапайым емес. Соғыс... Бұл сөз әлдебір сүркей нәрсемен ассоцияциаланады әрі бұл сөзден мен аздап жайсызданамын. Туған жеріміз көп соғысты басынан өткізді. Уақыт бізді сұмдық адами трагедиялардан алыс әрі одан да алысқа әкетіп барады әрі солдаттарымыз еліміздің мақтанышы болған әрі әрқашан болады да. Олар болашақ буындар үшін теңдессіз өнеге әрі әрбіреуіміздің міндетіміз – өзінің Туған жерінің қорғаушыларының ерлігіне лайықты болу.
Туған жер дегеніміз не? Сірә, бұл сұрақты әркім ойланған әрі оған қиындықсыз жауап берген шығар. Туған жер бұл – “әкеміздің үйі”, шешеміздің бесік жыры мен балалық шақтағы алғашқы қадамдарымыз және кішігірім ауыл және орасан қала… Бұл – онда сен туылған әрі жетілген, саған қымбат, жүрегіңе қымбат жер.
Әрбір адам жанұясын, туысқандары мен жақындарын, мектебін, ауылын, елі мен халқын жақсы көреді. Отанға деген сүйіспеншіліктің бетбейнесі, Туған жерге лайықты, жан кешті қызмет етуге зәрулік - патриотизм болып табылады. Патриотизм – жауынгерлердің ержүректілік пен батырлығының жиынтық құрамы, сезімдердің ішіндегі ізгісі. Дәл патриотизмнің арқасында еліміз әрқашан жатжерлік жаулаушыларға түрлі тарихи замандарда лайықты тойтарысты беріп келді.
Мен өмір сүріп жатқан заман - уникальді тарихи қиылыс. Он сегіз жастағы жігіттер жат елде ержүректілік пен батырлықтың өнегесін, өз парыздарын, жауынгердің парызын көрсетті. Отан алдындағы - солдаттың парызы, ант сөздерімен бірге айтатын адалдық анты. Әкемнің жадында осы сұмдық соғыста қаза болған достарының аттары мәңгіге қалды. Ержүректілік үлгілерін көрсете отырып, олардың бір де біреуі құрмет пен марапаттар туралы ойламады. Олар керек іс - Ауғанстанның қарапайым халқына жақсы өмірге деген өз құқын табандап қалуға көмектесумен айналысып жатқанына сенді.
Барлық соғыстар аздап ұқсас. Басқа соғыстар болмайды, басқа заман, басқа жер мен түрлі адамдар ғана болады. Кез-келген соғыстың солдаттары және де бірдей. Соғыстың әділеттілігінен тәуелсіз. Оларды қандай уақыт пен кеңістік бөліп тұрса да, олардың арасында дерлік ешқандай айырма жоқ. Өлім әрқашан өлім болып қалады, өмір әрқашан өмір болып, ал батылдық – батылдық болып қалады. Әрқашан осылай болған және болады да.
Ауғанстанға біздің солдаттарымызды Туған жері жолдады. Әрі олар өз интернационалдық парызын ержүректілікпен орындап шықты. Заман бір орында тұрмайды, жадымыздағы көбі ұмытылады, бірақ біз, осы сынақты өткен сол жігіттер және Отанының игілігіне өмірлерін қиғандар туралы әрқашан жадымызда сақтауға тиіспіз.
Мен, соғыстағы жаралану - бұл жай ғана физикалық жарақат еместігін осы заманғы ғылым анықтағанын бір жерден оқыдым. Ол адамның генетикалық кодына жазылады, тұқым қуалаушылықпен беріледі. Яғни – біз барлығымыз сол соғыста жараланғанбыз. Және бұл нәрсе бізді дәуірмен біріктіреді. Сондықтан соғыс – бұл біздің өткеніміз ғана емес, ол қазір де біздің өмірімізде бар да. Біздің әрекеттерімізді анықтайды.
Ауғанстандағы соғыс он жыл бойы жалғасты. Бұл оқиға бізден алыс әрі алыстанып барады. Оның басталуынан 29 жыл өтті. Әйтсе де еліміздің тарихының бұл беті сызылып тасталына әрі ұмытыла алмайды. Әрине біз бұл оқиғалар туралы білуге әрі жадыда ұстауға тиіспіз.
Ауғанстандағы шайқастарда көрсетілген ержүректілігі мен батырлығы үшін ордендер мен медальдермен 200 мыңнан жауынгер аса марапатталған, жауынгерлерге “Кеңес Одағының Батыры” жоғары атағы иеленілген. Бұл туралы біз де білуге әрі мақтан тұтуға тиіспіз!
Заман белгілідей бір орында тұрмайды, бірақ ең асылы – балаларын, туыстарын жоғалтқандар үшін – ол тоқтап қалған сияқты. Мәңгіге. Ғасырларға. Адамдар біздің бейбіт болашағымыз үшін өз өмірлерін қиғандарды ұмытуға моральді құқыққа ие емес. Жадымызда мәңгіге сақтауға тиіспіз! “Егер соғысты ұмытсақ, зұлмат қайтадан келеді”. Өмір сүруге әрі “әлден ешқашан оралмайтындар” туралы жадымызда сақтауға тиіспіз. Қазіргі кезде біз Россия солдаты – Отан қорғаушысын дәріптеп жатырмыз. Олар бізге бақытты балалық шақ пен үстіміздегі бейбіт аспанды сыйлағанның дәл өздері. Әрі соғысқан адамдар не ойлағанын? Олар неге сенгенін? Не үшін шайқасқанын, не үшін қаза болғанын әрі не үшін өлтіргенін білуге тиіспіз? Біз жауаптарды бермейміз. Жауаптар – олардың ерліктерінде. Жауынгердің ерлігі – бұл адалдық, парыз, ант ерлігі.
Соғыстар қару үндемеген мезетте бітпейді. Онда қатысқандардың жандарында жалғасып жатады. Ауғанстаннан оралған солдаттарымыз, өздерімен Туған жеріне құдды бір жаңартылған сияқты сүйсіпеншілікті әкелді. Олар белгілі бір шамада патриотизм, ержүректілік, жауынгерлік пен адами парызды жоғары түсінігін қайтарды. Жылдар өтеді. Көп нәрсе уақыт өте келе, әрине, ұмытылады. Өзі туралы күн райының бұзулына қарай еске сала отырып жара жазылар. Шайқастық ордендер көмескіленеді, солдаттардың балалары өседі. Бірақ бұл соғыс халықтың жадында қалады. Россия солдаты рухының күші және ержүректілігі туралы әңгімелеуші, соғыста туылған өлеңдер мен әндер қалады.
Ауған соғысы тарих қойнауына енген сайын, соншаға бұл айырылуар да айтарлықтай қабылданылады. Туылған және жат жерде қаза тапқандарға, тең емес шайқастарда аман қалғандарға: “Рахмет! Сіздерді жадымызда сақтаймыз!” деп айтамыз.
Жады жолы мәңгі болуы тиіс. Сонда адамдардың армандары нақты орындалады. Аспан әрқашан таза, биік әрі жарқын болады.