Екі ғашық әрең тірі,Тағы кетті айрылып.Екі ғашықтың міне сыры,Қанбаса да құмары.Көл шетінде қалды бірі,Тағы кетіп сыңары.Бір шоқ қамыс жиекте өскенБір мезгілде қалт етті.Қалт етті де үні өшкір,Үндемеске ант етті!Шоқ қамысты жыбыр еткенАққу кербез елер ме?Құрттан қорықса қыбыр еткен,Көл шетіне келер ме?Кешікпеді, шоқ қамыстанЖасыл ұшқын жарқ етті:Ақ түтінмен оқ қамыстанБұрқ атылды, шаң кетті!Кім бүйтті екен көлді жарып?Суық жүрек шіркін-ай!Айна көлді оқпен қарып,Соққандай ғып көктен жай!Аһ!. деді де көл селк етті,Аһ!.. деді аққу: «жаным-ай!»Қыларың оқ қылып кетті;Неге бүйттің зәлім-ай?!Дәл көздеді сұрша мергенШын сұлудың нақ төсін;Селк етті аққу, мұрша келмей,Басып қалды ақ төсін