Қанға бояп төсін кергенЖұбайымен жатпасын.Жер мен көкке зар еңіреп,Шыдамады күйікке;«Жұбайымнан қалмаймын» деп,Шықты шырқап биікке.Сорлы ғашық бел байладыЖұбайынан қалмасқа;Серт қылғандай, айқайладыКөлге қайтып бармасқа.Көкке қарай қанат қағып,Аққу кетті бұлдырап;Бір мезгілде төмен ағып,Төңкерілді судырап.Төмен ағып қадалды да,Найзадай боп шаншылып.Сұр мергеннің қақ алдынаЖығылды аққу жаншылыпКүйікті жар құлап елді,Ақ төсінен қан ақты;Жұбайына «ырза бол!» депБірақ серіпті қанатты.Өлімді де шіркін ғашықСүйгенімен бір көрді;Жан күйігін мәңгі басып,Жұбайымен бірге өлді!