Тағы бір жай ойыма оралады... Киіз үйдің төрінде бір топ ауыл ақсақалдары жамбастай жайғасып, баппен қымыз ішіп отыр екен... Әкем дастарқан шетінде қымыз құйып отыр. Ол мені ымдап шақырды да құлағыма: "Сен, немене, аталарыңа сәлем беруді ұмытпа дегенім қайда?"-деп сыбырлады. Мен қатты қызарақтап, үйден шыға жөнелдім. Сыртта біраз тұрдым. Сонан соң нық басып, үйге қайтадан кірдім. Көпшілікке қол қусырып тұрып:"Ассалаумалейкум, аталар",-деп әр сөзді қадап-қадап айттым. Бұған, әрине, бәрі күлісіп жатыр. Әйткенмен, мені өкпелетіп алмау үшін бәрі бірауыздан;-Әлейкумсалам!-десті. Сонан соң әрқайсысы мандайымнан сипап мақтады. Жақсы сөзге мәз болып, мен әкемнің тізесін ала жайғастым.